Карантин, песна и коронавирус: секојдневието во Рим

Десет дена откако италијанската влада ги затвори училиштата низ земјата, пет дена откако беше прогласен делумен карантин и два дена откако се потпиша декрет за целосна изолација, стоев на балконот од мојот стан во Рим пеејќи ја националната химна.
Во зградата спроти мојата- всушност во сите околни згради на мојата улица- луѓето пееја заедно од своите балкони и прозорци, плескајќи, довикувајќи и удирајќи по тапани.
Принудени на изолација согласно стриктните владини директиви кои предвидуваат излегување само за купување храна или лекови, за неопходни работни обврски или за здравствени итни случаи; при затворени продавници, ресторани, барови, па дури и паркови, жителите на Рим со радост го прифатија првиот вертикален флеш-моб во еден весел излив на солидарност.
Живеењето во карантин претставува значителна промена во навиките во секоја земја. Но за култури како италијанската, каде физичкиот контакт е норма, а голем дел од животот се поминува до друштво на други- на средби на плоштади, во ресторани или барови- одржувањето на дистанца е херкулска задача.
Пред последното ограничување по кое беа затворени поголемиот дел од парковите, се враќав дома од италијанското Биро за странски новинари, сега затворено, под сенката на раскошните магнолии во прекрасниот парк Вила Боргезе, и забележав двајца драги пријатели и ги поздравив. Инстинктивно тргнавме едни кон други, но одеднаш застанавме и несвесно само ги подигнавме рацете во гест на самоодбрана.
Се насмевнавме, помалку посрамено, и почнавме да разговаравме на единствената можна актуелна тема во Италија- коронавирусот. Но стоењето на повеќе од еден метар растојание го смени тонот на разговорот, му ја одзеде интимноста, и наскоро се разделивме.

„Одржувајте растојание!“

Вработените на шалтерите и касите во супермаркетите, несакајќи, останаа на првата борбена линија и нивните нерви попуштаат. Пред некој ден, вообичаено зборливата продавачка на пултот за риби му се нафрли на еден муштерија кој, со гумени ракавици на рацете, се доближи преблиску до посакуваните каламари. „Mantenga le distanze!" — Одржувајте растојание!, му свика. Нејзиниот пријателски тон се врати дури откако ја праша за совет за подготовката на храната.
За среќа, и без сомнеж благодарение на бидеата, досега немаше недостаток на тоалетна хартија во Италија.
Но не се работи само за физичките прилагодувања и загуби. Не само бескрајното миење раце, компулсивното бришење на телефоните, компјутерите и кваките од вратите со алкохол или белило. Не е само ненадејното оттргнување од непознатиот на улица кој ќе кивне или ќе се закашла. 

Повеќе на темата: 

- Седете дома, не ја правете нашата грешка

Се работи за предизвиците на имагинацијата: нелесната вежба на замислување на објективното, кусорочното, најлошо сценарио и одлучувањето што е најдобро.
Ми се јави мојата свекрва, која наскоро ќе наполни 88 години, парализирана од нерешителност. Таа живее сама во град во централна Италија. Уште пред две недели се обезбеди со залихи од храна, кога престана и да излегува, но затворена во својот мал стан, почнува да излудува.
Треба ли, ме прашува, да се качам на воз до северна Италија каде сама живее нејзината внука, лекарка? Од една страна, тоа ја става во ризик од инфекција само за да стигне дотаму. Од друга, ќе и даде друштво и поддршка доколку се разболи. Доколку остане дома, како психолошки ќе преживее оваа социјално ангажирана и очајно осамена жена?
„Читам и гледам телевизија“, вели таа, „но ја немам технологијата која ја имате вие младите која ви овозможува да се гледате на тие екрани. Посакувам да научев“.
Вилијам, 30-годишен нигериски мигрант, кој до минатата недела стоеше пред мојата локална пекара и бараше работа или пари, е исто така сам, со неколку пакувања ориз и шпагети.
„Тешко е да се објасни“, ми вели, откако го поздравив. „Ова е дел од животот. Ова е дел од тоа што може да се случи во животот“. И потоа тој, човекот кој си го ризикувал животот на илегален брод преку Медитаренот, ми вели: „Жал ми е за старите жени кои умираат. Токму постарите жени ми даваа пари. Постарите жени ми помагаа“.

Солидарност

Италија, а во меѓувреме и целиот свет, го прифаќаат радикалниот пресврт во начинот на живот, но солидарноста продолжува. Сабота напладне, римјаните излегуваат на прозорците и терасите уште еднаш за да им изразат благодарност на здравствените работници кои ги ризикуваат, и жртвуваат, своите животи грижејќи се за илјадниците болни и хоспитализирани. А во следните денови се планирани уште бројни слични настани.
Последниот заврши така што некој од кровот на соседната зграда почна да свири на гитара и отпеа неколку италијански фолк песни. Ние, јас и мојот сосед кој тогаш првпат го видов, останавме на прозорецот и терасата, слушајќи.
Има многу луѓе кои се болни и умираат, и уште повеќе кои ќе минат низ големи економски тешкотии поради вирусот. Но за момент, тоа зазвуче како слатка компензација.