Depresja u mężczyzn
18 sierpnia 2011
Michael Blumenstein wściekał się bez powodu, krzyczał na żonę i dzieci: "Stale byłem podrażniony. Do tego przyplątały się problemy żołądkowe, choć lekarz twierdził, że jestem zdrowy" - opowiada 44-letni mężczyzna w klinice Wahrendorff niedaleko Hanoweru. Wygląda na to, że pogodził się z utratą pracy. Dziś zajmuje się synami - w wieku sześciu i czterech lat. Kiedy jeden z synów zachorował na białaczkę było mu najtrudniej. "Musiałem udawać przed dziećmi, że jestem w dobrym humorze, ale później było coraz trudniej. Któregoś dnia maska opadła".
Grupa wsparcia i terapii
O rozstroju nerwowym i jak do niego doszło, Blumenstein rozmawia teraz codziennie z dziewięcioma innymi pacjentami nowej Kliniki Dziennej dla depresyjnych mężczyzn w dzielnicy Ilten dolnosaksońskiej miejscowości Sehnde. Realizuje się tam jedyny tego rodzaju projekt w Niemczech.
Mężczyzn w wieku od 20-50 lat leczy się według specjalnej metody psychoterapeutycznej. Wiele miejsca poświęca się treningowi polegającemu na podnoszeniu tolerancji na stres: "Co robić, żeby nie eksplodować, żeby nie pić, albo pędzić po autostradzie, gdy jest się pod wielkim napięciem?" - wyjaśnia dyrektor Kliniki Dziennej Michael Hettich.
Depresja inna niż u kobiet
Badaczy dopiero od kilku lat interesuje odpowiedź na pytanie, dlaczego kobiety dwa do trzech razy częściej zapadają na depresję, a mężczyźni przynajmniej trzy razy częściej odbierają sobie życie?
"Mężczyźni długo przemilczają swój stan. Ale któregoś dnia może być za późno" - mówi badacz depresji, profesor Mathias Berger z Kliniki Uniwersyteckiej we Fryburgu. Według jednej z prac badawczych lekarze pierwszego kontaktu zaledwie w 20 procentach rozpoznali u mężczyzn depresję; u kobiet w 40 procentach.
Niemieckie Towarzystwo Zdrowia Mężczyzn (DGMG) opracowuje obecnie programy szkoleniowe dla lekarzy pierwszego kontaktu, żeby zwrócić ich uwagę na zagrożonych mężczyzn. "Niestety dopiero po tragicznej śmierci bramkarza Roberta Enkego udało się potrząsnąć światem mężczyzn" - mówi prof. dr. Frank Sommer, przewodniczący DGMG i szef Kliniki Zdrowia Mężczyzn przy Uniwersytecie Hamburg-Eppendorf.
Wstyd się przyznać
Depresyjni mężczyźni uciekają w pracę, sport i alkohol. Swe zachowanie często uzasadniają stresem zawodowym. "W firmie tylko funkcjonowałem" - mówi Andreas, który nie chciał podać swojego nazwiska.
Mimo, że zaburzenia psychiczne to dziś jedna z najczęściej występujących przyczyn nieobecności w pracy, chorzy wstydzą się o tym mówić. Dotyczy to w szczególności mężczyzn. "Mężczyźni zawsze muszą być niezależni, pewni siebie, efektywni w pracy, aktywni i racjonalni. To nie idzie w parze z depresjąi" - mówi Hettich.
Depresji Michaela Blumensteina też nikt nie chciał brać na poważnie. Od teścia dostał prawdziwie "męską" radę : "Chłopie weź się wreszcie w garść".
dpa / Iwona D. Metzner
red. odp. Małgorzata Matzke